เช้าวันหนึ่ง ภรรยาบอกกับสามีว่า “วันนี้ฉันจะกลับบ้านไปเยี่ยมแม่ คุณช่วยขับรถไปส่งฉันหน่อยได้ไหม ฝนตกหนักแบบนี้ ไปรถโดยสารไม่สะดวกเลย”
สามีซึ่งหน้าตาบูดบึ้งมาตั้งแต่เช้า ไม่ตอบภรรยา แต่กลับกระชากเสียงถามกลับไปว่า
“เมื่อวานเธอซื้อเสื้อใหม่มาใช่ไหม เธอรับปากฉันแล้วนะ ว่าจะไม่ใช้เงินฟุ่มเฟือย เรายังต้องผ่อนบ้าน ผ่อนรถ ส่งลูกเรียน ค่าใช้จ่ายเยอะแยะ ทำไมไม่ช่วยกันประหยัด”
ภรรยาพูดออกมาเสียงเบาๆ อย่างคนรู้สึกผิดว่า “ที่แท้คุณโกรธเรื่องนี้นี่เอง”
เธอก้มหน้าจัดเสื้อผ้าเงียบๆ แล้วบอกสามีว่า “วันนี้มีรถโดยสารเข้าเมืองแค่เที่ยวเดียว ฉันคงต้องรีบไปแล้วล่ะ คุณไม่ต้องไปส่งก็ได้”
แล้วเธอก็เดินออกจากบ้านไป โดยที่สามีไม่สนใจเลย เพราะยังโกรธอยู่มาก
ประมาณครึ่งชั่วโมงผ่านไป สามีได้ยินเสียงเอะอะบนถนน จึงออกไปดู เขาได้ยินผู้คนตะโกนกันว่า
“ฝนตกหนัก น้ำเซาะตลิ่งจนสะพานเข้าเมืองขาด มีรถเมล์คันหนึ่ง ตกลงไปในน้ำด้วย” สามีได้ยินดังนั้นก็ตกใจมาก เขารีบวิ่งไปที่แม่น้ำทันที
เมื่อไปถึง เขาเห็นรถเมล์ที่ถูกเก็บกู้จากน้ำ เหลือเพียงซากเหล็ก สัมภาระ กระเป๋าต่างๆ ของผู้โดยสารกระจัดกระจาย
มีการหามร่างของผู้เสียชีวิตคนแล้วคนเล่า ขึ้นมาจากแม่น้ำ ชายหนุ่มเฝ้ามองหาภรรยาแต่ก็ไม่พบ
เขาเสียใจจนแทบสิ้นสติ เฝ้าถามหน่วยกู้ภัยที่ทำงานอยู่ว่า “เห็นภรรยาผมบ้างไหม เธอใส่เสื้อสีแดง กางเกงสีดำ”
ทุกคนส่ายหน้าบอกว่าไม่เห็น เวลาผ่านไปจนเกือบเย็น กู้ภัยหยุดการทำงาน เพราะไม่มีผู้เสียชีวิตที่หาพบแล้ว
จึงบอกชายหนุ่มว่า “ตัดใจเถอะนะ ภรรยาของคุณคงโดนน้ำพัดไปไกลแล้ว”
เขาเดินกลับบ้าน เหมือนคนไม่มีวิญญาณ ร้องไห้คร่ำครวญไปตลอดทาง ในใจของเขาเฝ้าแต่โทษตัวเองว่า
“ทำไมเราไม่ขับรถไปส่งเธอนะ เราไปด่าเธอทำไมว่าใช้เงินฟุ่มเฟือย แค่เสื้อตัวเดียวมันจะราคาเท่าไหร่กัน”
แต่พอกลับถึงบ้าน เขาเห็นภรรยานั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร มีอาหารตั้งอยู่เต็มโต๊ะ
ในมือเธอมีเสื้อกันหนาวเก่าๆ ตัวหนึ่ง ซึ่งเธอกำลังเย็บซ่อมชายเสื้อที่รุ่ยอยู่
“คุณไปไหนมาคะ” ภรรยายังพูดไม่ทันจบ สามีก็ตรงเข้าไปกอดเธอจนแน่น
“คุณเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม วันนี้ฉันมัวเอาเสื้อไปคืนที่ร้าน เสียเวลาอ้อนวอนให้เขารับคืนตั้งนาน ก็เลยไปขึ้นรถเมล์ไม่ทัน
อากาศจะหนาวแล้ว ฉันเลยรื้อเสื้อเก่ามาซ่อม ก็พอใส่ได้อีกหลายปีนะคะ ฉันนี่แย่จริงๆ ของเก่าก็มี จะไปซื้อของใหม่มาทำไม”
เรื่องบางเรื่อง เราโกรธจนลืมไปว่า มันไม่สำคัญเทียบเท่ากับ “ความสุข” ของคนที่เรารัก
คนเรามีเวลาในโลกนี้จำกัด เวลาที่ใช้ร่วมกันยิ่งจำกัด อะไรที่ไม่สำคัญมากพอ ก็อย่านำมาเป็นอารมณ์มากมายนักเลย
ขอขอบคุณ b a n g p u n s a r a
