ชีวิตมีขึ้นมีลง อย่าดูถูกใคร บทเรียนชีวิตจากเรื่องจริงที่เตือนใจเราว่า
รวยแล้วอย่าทะนงตนและลืมตัว ลำบากตอนแก่น่าอนาถใจที่สุด
มีอดีตเจ้าของที่ดินมากกว่า 500 ไร่ท่านหนึ่ง เล่าให้ฟังว่า
เมื่อก่อนผมมีที่ดิน 500 ไร่ รวมๆ กันทุกเขตของกรุงเทพ และเมืองใหญ่ๆ ทั่วประเทศ
ตอนนั้นเมื่อ 30 ปีที่แล้ว ผมพกเงินในกระเป๋า กินดื่มครั้งละแสน ทำมาค้าขายได้เงินดีจริงๆ
ลูกๆ ผมส่งเรียนเมืองนอกหมด ไม่ต้องทำงาน เรียนอย่างเดียว เมียผมชอบเล่นหุ้น หุ้นก็ขึ้นเอาๆ
เรามีเงินสดหลายร้อยล้าน มีญาติผมคนหนึ่งเดือดร้อนมายืมเงินผม ผมด่าเขาซะไม่มีชิ้นดี
แต่ก็ให้เงินไปนะแสนนึง แล้วบอกเขาว่า “ไม่ต้องมาหาผมอีกนะ ผมให้ทาน”
เขารับเงินพร้อมน้ำตา ตอนนั้นผมไม่รู้หรอกว่าเขาจะรู้สึกยังไง
ปีต้มยำกุ้งผมไม่สะดุ้ง แต่ปีน้ำท่วม น้ำพัดทุกอย่างไปจากชีวิตผมจริงๆ
รถผม 19 คัน บ้านอีก 5 หลัง ที่ดินทั้งหมดและเงินสดที่เคยมี
แฟนผมเล่นหุ้นเจ๊งไปสี่ร้อยกว่าล้าน ลูกๆ ทำธุรกิจก็หมดตัว ขาดทุนย่อยยับ
ภายใน 2 ปี สิ่งที่ผมมีมันหายไป เหลือไว้เพียงหนี้สินสองร้อยกว่าล้าน
ปัจจุบันผมคือคนหมดตัว เช่าห้องแถวอยู่ พอได้ขายก๋วยเตี๋ยวประทังชีวิต รอความต า ยไปวันๆ
เมียผมก็ไม่มีกะจิตกะใจทำอะไร ลูกๆ ผมก็ไม่เคยเห็นหน้า ตอนนี้ผมอายุ 76
ผมต้องยกหม้อก๋วยเตี๋ยว ล้างจาน ทุกวันนี้ผมปลงได้แล้วนะ ผมมาลำบากตอนแก่
เงินค่าเช่าห้องนี้ ผมไปยืมกับคนที่ผมเคยด่าเขา แล้วให้เขาไปแสนนึง
ลูกเขายื่นเงินให้ผมแสนห้า แล้วบอกผมว่า พ่อผมบากหน้าไปยืมเงินคุณลุง
เพราะตอนนั้นผมเข้าโรงพยาบาลผ่าตัดสมอง พ่อนั่งร้องไห้ คุณลุงด่าแล้วโยนเงินให้เหมือนหมา
ลุงบอกว่าจะตีพ่อ พ่อก็ยอม เพราะชีวิตลูกมีค่ามากกว่าสิ่งใด ต่อให้ร่างกายและจิตใจเจ็บแค่ไหนพ่อก็ยอม
ถ้ามีเงินจะคืนให้คุณลุง แสนนี้ผมคืน ห้าหมื่นคือดอกเบี้ย เราไม่มีหนี้บุญคุณกัน
แต่ถ้าคุณลุงลำบาก คุณลุงมายืมกับผม ผมจะให้กู้ ผมจะไม่ด่าคุณลุงเหมือนที่คุณลุงด่าพ่อผม
จริงๆ ถ้าไม่มีเงินของคุณลุง ผมคงต า ยไปแล้ว แต่ถ้าพ่อผมไม่อดทนเพื่อแลกชีวิตผม ผมก็ต า ยเหมือนกัน
ผมทำตามที่พ่อบอกแล้ว ลูกพ่อต้องดูแลพ่อ ส่วนลูกคุณลุงผมไม่รู้ กรรมของใครของมัน
ผมเดินร้องไห้มาถึงห้องเช่า เอาเงินจ่ายค่าเช่าห้องเสร็จ ก็ลงทุนซื้อของมาขาย เหลือเงินเก็บอยู่ 30,000 บาท
และผมเข้าใจความรู้สึกของคำว่า กรรมตามสนอง หลานไม่ได้ด่าผม แต่หลานพูดความจริง เพียงแต่ผมรับความจริงไม่ได้
แต่ตอนนี้ผมมีความสุขดีนะ พระ แม่ชี ขอทาน มากินก๋วยเตี๋ยวที่ร้านผม ผมไม่คิดเงิน ตอนผมมีเยอะๆ ผมเบื่อคนบอกบุญ
ผมหลอกเขาว่านับถือคริสต์ ผมไม่เคยทำบุญ ผมเที่ยว ผมกิน ผมมีผู้หญิง ตอนนี้ผมหมดตัว มีหนี้สิน สิ้นเพื่อน ไร้ลูก
ผมถึงได้ฟังธรรมะ เข้าวัดเป็น รู้จักทาน อีกหน่อยก็คงจากไป ผมห่วงแค่เมียผม ผมภาวนาให้เมียผมจากไปก่อนผม
เพราะถ้าผมไปก่อนเมียผม ผมจะต า ยตาไม่หลับ ไม่ต้องถามว่าร้านอยู่แถวไหน เพราะจะไม่บอก
เก็บเรื่องราวมาให้อ่าน คนอ่านจบได้กำไร กำลังใจจากคุณตาที่ให้มา ไม่มีคำว่าอด สำหรับคนขยัน
ไม่มีการปลงตก ถ้าไม่เคยสูงสุดแล้วมาต่ำสุด เรื่องนี้สอนใจได้ดีเหลือเกิน
ถือว่าเป็นข้อคิดสำหรับใครหลายๆ คน ที่ทะนงตนและลืมตัว ใช้เพื่อเตือนใจตัวเองนะครับ
