เราจะมีเวลาอยู่กับลูกมากที่สุด ก็เพียงระยะ 10 ปีแรก เท่านั้นเอง หลังจากนั้นเวลาที่จะได้อยู่ด้วยกัน จะเริ่มลดลง
เราจะได้อุ้มลูกนอน แค่ตอน 6 เดือนแรกเท่านั้น หลังจากนั้น “ลูกจะนอนได้เอง”
เราจะได้อุ้มลูกเดินเล่น แค่ 1 ปีแรกเท่านั้น หลังจากนั้น “เขาก็เดินได้เอง”
เราจะได้กอดลูกนานๆ แค่ 2 ปีแรกเท่านั้น หลังจากนั้น “เขาก็ไม่ยอมให้กอดนานๆ”
เราจะได้พูดให้ลูกฟัง แค่ 3 ปีแรกเท่านั้น หลังจากนั้น “เขาจะเริ่มไม่ฟังเราแล้ว”
เราจะได้อยู่กับลูกตลอด เพียง 10 ปีแรกเท่านั้น หลังจากนั้น “เขาจะไม่ยอมอยู่บ้านกับเราแล้ว แต่อยากจะอยู่กับเพื่อนมากกว่า”
เราจะได้ดูแลลูกอย่างดีที่สุด เพียง 15 ปีแรกเท่านั้น หลังจากนั้น “เขาก็ไม่อยากให้เราดูแล เขาเองก็มีชีวิตของเขา”
และบางคนก็สามารถดูแลตัวเองได้แล้ว ไม่อยากจะเป็นภาระของใคร ลูกเองเขาก็ต้องการจะใช้ชีวิตของเขา มีแบบแผนชีวิตของตัวเอง
หลังจากนั้น “เราอาจจะไม่ได้เจอลูกเลย” เวลาอาจจะไม่ตรงกันบ้าง หรือเพราะเวลาของใครสักคน หมดลงเสียก่อน
ในวันที่ลูกยังอยู่กับเรา ก็ควรจะใช้เวลาอยู่กับลูกให้คุ้ม พอเขาโตแล้ว มีครอบครัว มีภาระหน้าที่ มีเป้าหมาย มีความฝันเป็นของตัวเอง
เขาเริ่มทำงาน และจะเริ่มมีเวลาน้อยลง วันนั้นมันมาถึงแน่นอน ก็อย่าได้ยึดติดอะไร เพราะนั่นมัน “ชีวิตเขา”
คุณเองก็มีชีวิตของคุณ ไม่ควรคาดหวังอะไรกับลูก เพราะถ้าคุณรักลูก “คุณจะไม่เอาภาระ เอาความคาดหวังของตัวเอง ไปให้เขาแบก”
ในช่วงเวลาตั้งแต่แรกเกิด ไปจนถึง 15 ปี เรายังอยู่กับเขาได้เต็มที่ ก็จงกอบโกยช่วงเวลานั้นไว้ให้ดี
ทำทุกวันให้มีค่าที่สุด ที่จะอยู่ด้วยกันกับลูก ในช่วง 10 ปีแรก เวลามักผ่านไปไวเสมอ เผลอแป๊บๆ เวลาชีวิตของเราก็จะหมดลงแล้ว
คนเรามีเวลาจำกัด แต่ความรัก และความผูกพันที่มีให้แก่กันนั้น จะไม่มีวันหมดลงตามไป
จงสร้างความทรงจำที่ดีให้ไว้แก่กัน ในยามที่ยังมีกันและกันอยู่ แม้แต่คนเป็นลูกเองก็ตาม
เราไม่ได้มีเวลา อยู่กับพ่อแม่ไปตลอดหรอกนะ สักวันเวลาของพวกท่านก็ต้องหมดลง จงรีบดูแลท่าน ตอนที่ท่านยังมีลมหายใจ
ขอขอบคุณ k r u s t o r y
