เจ้าของร้านทอง…ใส่ทองเส้นเท่าหนวดกุ้ง
แต่ลูกจ้าง (บางคน) เอาทั้งหมดที่มีในชีวิต ขนมาผูกไว้ที่แขน แขวนที่คอหมด
เจ้าของโชว์รูมรถ…ขับมอไซค์คันเก่า ไปซื้อส้มตำหน้าปากซอย
แต่ลูกจ้าง (บางคน) จะทำทุกวิถีทาง เพื่อประกาศให้โลกรู้ว่ามีรถหรูขับ
เจ้าของกิจการ…ตื่นตี 5 มาเปิดร้านทำงาน เก็บร้านนอนอีกที 4-5 ทุ่ม
แต่ลูกจ้าง (บางคน) ตื่น 8 โมง เลิก 5 โมงเย็น บอก “ลำบาก”
เจ้าของเขียงหมู…ขายได้วันละหมื่น เก็บทุกบาทอย่างดีใส่ไว้ตู้เซฟ สิ้นเดือนรีบเอาเข้าแบงก์
แต่ลูกจ้าง (บางคน) มีเงินแสนก้อนเดียวในชีวิต เอามาวางเรียงถ่ายรูปโชว์ลงโซเชียล ให้โลก (โจร) รู้…ว่ากูมี
เฮียขายส่งอะไหล่รถทั่วจังหวัด…มีกิจการหลายสิบล้าน กินข้าวแกงข้างบ้าน กับกาแฟเซเว่น
แต่ลูกจ้าง (บางคน) ของอาเฮีย ซื้อกาแฟแก้วละสองร้อย เพื่อถ่ายรูปลงเฟซ แล้วมาบ่นกับเฮียว่า ปลายเดือนไม่มีเงินซื้อข้าวกิน ขอเบิกล่วงหน้า
เศรษฐีร้านขายส่ง…สอนให้ลูกทุกคน ทำงานหารายได้พิเศษ เพื่อมีเงินเก็บไปซื้อของฟุ่มเฟือยที่อยากได้เอง
ถัดไปข้างบ้าน ส่งลูกเรียนกรุงเทพ ลูกบ่นอยากได้โทรศัพท์ใหม่ รีบรูดบัตรซื้อให้
เจ๊ร้านขายส่งปลาทะเล…ในตลาดแห่งหนึ่ง ขายได้วันเป็นล้าน เจ้าของใส่เสื้อห่านคู่ตัวไม่ถึงร้อยมาแผง
แต่ลูกจ้าง (บางคน) ใส่เสื้อแบรนด์ห้าง ราคาหลักพันมาทำงาน
อ่านจบคุณอาจค้านว่า…ความสุขคนเรา มันไม่เหมือนกันปะวะ?
คนเราหาเงินมาแล้ว ไม่ใช้เพื่อให้ตัวเองมีความสุข แล้วจะหาไปทำไม?
ผมก็จะตอบกลับไปว่า “รวยแล้ว” จะใช้ชีวิตยังไงก็ได้ แต่ถ้ายัง “จน” อยู่ จะใช้ชีวิตติดหรู…ไม่ได้!
ผมจุก…เพราะมันจริง ถ้ายังไม่รวย ไม่มีสิทธิ์ใช้ชีวิตฟุ่มเฟือยแบบนั้น
เพราะสุดท้าย ความอวดรวย ติดหรู จมไม่ลง มันจะตกเป็นภาระให้คนรุ่นหลัง
เหนื่อยหรือยัง ชีวิตจอมปลอม? ชีวิตที่ต้องสร้างภาพ ถ่ายรูปลงเฟซ
ว่าตัวเองหรู ตัวเองมี แต่หารู้ไม่ว่า เบื้องหลังกว่าจะได้มา ต้องเป็นหนี้แค่ไหน
ถ้าคิดเป็น…ชีวิตก็เปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นได้ ถ้าคิดไม่เป็น…ก็จงอยู่แบบเดิมต่อไป
ที่มา The Amazing Life
