คำโบราณที่เขาว่าไว้ อย่าไว้ใจทาง อย่าวางใจค นคงเป็นจริงอย่างเขาว่า และยังคงเป็นคำโบราณที่ใช้ได้
ในทุกยุคทุกสมัย อย่าปรับทุกข์พร่ำเพื่อ เพราะบางคนต่อหน้าทำเป็น “รับฟัง” ลับหลังก็นำไป “นินทา”
การเที่ยวบอกความทุกข์ให้ทุกคนได้รับรู้ ก็ไม่ต่างอะไรกับการประจานตัวเอง
อย่าป่าวประกาศความทุกข์ของเรา ให้ทุกคนฟังอย่างพร่ำเพื่อ ยิ่งรู้มากยิ่งช้ำใจ
น้ำนิ่ง ๆ ในคลองอาจไหลลึก น้ำบนใส ๆ ใช่ว่าจะสะอาด อาจขุ่นอยู่ด้านใต้ที่แสงส่องไม่ถึง
ธรรมชาติของ “ตา” มองไม่เห็นถึง “ใจ” ดังนั้น ธรรมชาติของ “ใจคน” ก็ไม่ควรตัดสินใครเพียงสายตา
บางคนรู้เพียงหน้า ไม่รู้ใจ รู้นิสัย แต่ไม่เคยเห็นถึงสันดาน อย่าปรับทุกข์พร่ำเพรื่อ อย่ารีบเชื่อใจใคร
อย่าเที่ยวไปเล่า “ความลับ” ให้ทุกคนรู้ คุณทำดีกับคนอื่น ใช่ว่าคนอื่นจะดีกับคุณ
คุณไม่เคยนินทาให้ร้ายใคร ใช่ว่าจะไม่มีใครนินทาให้ร้ายคุณ
ในสังคมที่หวังแต่ผลประโยชน์ อย่าไว้ใจ หรือให้ใจใครมากนัก เรื่องส่วนตัว อย่าป่าวประกาศให้ใครรู้มาก
มิตรแท้หรือศัตรู จะเผยให้เห็นชัดเจนที่สุด ตอนที่คุณ “ล้ม” ประสบการณ์จะสอนให้คุณรู้จักเลือกคบคน วางตัว และรักษาระยะห่าง
บางคนดูใจดี แต่ไม่เคย “เสียสละ”
บางคนดูแล้งน้ำใจ แต่มีอะไร “พึ่งได้เสมอ”
บางคนดูน่าไว้ใจ แต่พึ่งพาไม่ได้ บางคนดูไม่น่าไว้ใจ แต่ช่วยเหลือเต็มที่
บางคนดูเป็นมิตร แต่ความคิดอิจฉาตลอด บางคนดูเหมือนคนจริง แต่พอเอาเข้าจริงไม่ใช่อย่างที่เห็น
จงจำไว้ว่า ทุกสิ่งไม่ใช่อย่างที่ตาเห็น จงให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์