เรื่องที่ 1 สมหวังไม่ชอบกินไข่
ทุกครั้งที่ได้ไข่มา ก็เลยให้สมนึกกิน แรก ๆ สมนึกก็รู้สึกขอบคุณสมหวัง แต่นาน ๆ เข้า สมนึกก็เคยชิน
เมื่อเกิดความเคยชิน ก็เหมือนกับเป็นหน้าที่ ที่สมหวังต้องทำ จนนมาวันหนึ่ง… สมหวังเอาไข่ให้สมชาย
สมนึกก็อารมณ์เสีย โดยลืมไปว่า.. ไข่นี้เป็นของสมหวัง สมหวังจะให้ใครก็ได้
สมนึกจึงทะเลาะกับสมหวังเพราะเรื่องนี้ แล้วก็เลิกคบกัน
เรื่องที่ 2 ฤดูร้อน
เพื่อน ๆ หลายคนไปเดินเล่นกัน ไปถึงแม่น้ำ ก็เอาขาไปแช่น้ำกัน ปรากฏว่า.. รองเท้าของสมศรีลอยตามน้ำไป
ระหว่างทางเดินกลับบ้าน พื้นถนนร้อนมากและต้องเดินไกล สมศรีจึงขอให้เพื่อน ๆ ช่วย
แต่ทุกคนมีรองเท้าแค่คู่เดียว (สมศรีไม่สบอารมณ์) เพราะเธอชอบขอให้คนอื่นช่วยเสมอ และแค่ทำเป็นงอน
ก็จะมีคนยื่นมือเข้าช่วย แต่ครั้งนี้ไม่.. เธอจึงคิดว่า เพื่อน ๆ ทุกคนใช้ไม่ได้ ไม่ยอมช่วยเหลือ
แล้วก็มีสมปองเอารองเท้าตัวเองให้สมศรีใส่ ยอมทนเท้าร้อนเดินต่อ สมศรีขอบคุณสมปอง
สมปองบอกสมศรีว่า “เธอต้องจำไว้ว่า ไม่มีใครมีหน้าที่ต้องช่วยเธอ ที่ช่วยเธอเพราะเป็นเพื่อนกัน ไม่ช่วยก็ไม่ผิด”
สมศรีจำคำพูดของสมปอง หลังจากวันนั้น สมศรีก็ให้ความช่วยเหลือเพื่อน ๆ ด้วยความเต็มใจ
“หลายครั้งเรามักจะหวังให้คนอื่นดีต่อเรา ตอนแรกเราก็ซาบซึ้ง แต่เมื่อเวลาผ่านไป เราก็เคยชิน
เคยชินกับการที่คนอื่นดีต่อเรา เหมือนเป็นหน้าที่ที่เขาต้องดีต่อเรา เมื่อวันหนึ่ง เขาไม่ดีต่อเรา เราก็โมโห
ความจริง ไม่ใช่ว่าคนอื่นไม่ดีต่อเราแล้ว แต่เป็นเพราะเราเรียกร้องมากขึ้น เคยชินกับการรับ ก็เลยลืมบุญคุณ เลิกซาบซึ้ง ลืมขอบคุณ”
เรื่องที่ 3 แพะตัวหนึ่งเจอหมาป่า
หมาป่าจะกินแพะ แพะจึงสู้ ใช้เขาสู้กับหมาป่า และก็ตะโกนขอให้เพื่อน ๆ ช่วย
วัว.. มองมาเห็นเป็นหมาป่า ก็วิ่งหนีไป
ม้า.. มองมาเห็นเป็นหมาป่า ก็วิ่งหนีไปอีกตัว
ลา.. เห็นเป็นหมาป่า ก็เดินหนีไปอย่างเงียบ ๆ
หมู.. ผ่านมาเห็นเป็นหมาป่า ก็หายตัวไป
กระต่าย.. เมื่อได้ยิน ก็วิ่งหนีแซงเพื่อน ๆ ไปทุกตัว
หมา.. เมื่อได้ยิน ก็รีบวิ่งเข้ามา จะสู้กับหมาป่า
หมาป่าเห็นมีหมามาช่วย จึงวิ่งหนีไป แพะรอดตา ยกลับมาถึงบ้าน เพื่อน ๆ มาหาทุกตัว
วัวบอก.. “ทำไมไม่บอก ข้าจะใช้เขาของข้าแทงทะลุท้องมัน”
ม้า.. “ทำไมไม่บอก ข้าจะใช้เกือกของข้า กระทืบมัน”
ลา.. “ทำไมไม่บอก ข้าจะร้องเสียงดัง ๆ ให้หมาป่าตกใจตา ย”
หมู.. “ทำไมไม่บอก ข้าจะใช้ปากของข้า พุ่งชนให้มันตกเขาไป”
กระต่าย.. “ทำไมไม่บอก ข้าวิ่งเร็ว ข้าจะไปส่งข่าวขอความช่วยเหลือ”
ในการพูดคุยกันอย่างสนุก ขาดอยู่ตัวเดียว คือ “หมา”
มิตรภาพที่แท้จริง ไม่ใช่ดูที่คำพูดแสนหวาน แต่เป็นมือที่ยื่นให้ตอนคับขัน พวกที่อยู่ล้อมหน้าล้อมหลังคุณ
ทำให้คุณรู้สึกดี อาจจะไม่ใช่เพื่อนแท้ของคุณ แต่กับบางคนที่ดูเหมือนห่างไกล แต่ใส่ใจคุณตลอดเวลา
ตอนมี “ความสุข” ไม่ไปสมทบ แต่ตอนคุณต้องการก็พร้อมช่วยเหลือ จะทำเพื่อคุณอย่างเงียบ ๆ
และเป็นห่วงใส่ใจคุณ นั่นเป็น “เพื่อนแท้” ของคุณ
ที่มา fo r w a r d L i n e