ฝึกทำตัวให้เหมือนอากาศ แม้ไม่มีใครพูดถึง แต่ก็ขาดเราไม่ได้

ทำตัวเองให้เหมือน “อากาศ” แม้ไม่มีใครพูดถึง แต่ทุกคนก็ใช้หายใจ อย่าทำตัวให้เหมือน “พายุ” แม้ทุกคนพูดถึง แต่ไม่มีใครต้องการ

หากเราไม่รักตัวเอง ไม่ทำให้ตัวเองมีค่า แล้วใครเล่า จะเห็นค่าและรักเรา

การสร้างความดีนั้นจึงสำคัญ ทำเท่าที่มีโอกาสได้ทำ

“ความดี” เมื่อทำแล้ว ต่อให้ไม่มีใครเห็น มันก็ดีอยู่ดี และคนที่รู้นั้นมีแน่นอน อย่างน้อยก็ตัวเราเอง

ความดีที่เราทำ ก็เปรียบดังอากาศไว้ใช้หายใจ ไม่มีสี ไม่มีกลิ่น เป็นเพียงสิ่งสำคัญที่ทุกคนต้องการ

หากสังคมนี้มีแต่คนทำดี สังคมก็จะเป็นสังคมที่น่าอยู่ ใคร ๆ ก็ต้องการ

เริ่มทำดีที่ตัวเรา และรอบข้างเราเขาก็จะดีตาม แม้ไม่มาก แต่มันก็ดีขึ้นแน่นอน

พายุนั้นก็เปรียบดังความโกรธที่กระทบใจ ในวันที่เราโกรธ ก็เหมือนเราเอาผ้าปิดตาแล้วทำตามอารมณ์

เราจะไม่เห็นเลยว่า เราทำหรือพูดอะไรไปบ้าง แต่คนรอบข้างเรา เขาจะมองเห็นได้อย่างชัดเจน

ดังนั้น ความโกรธจึงเป็นพิษต่อตัวผู้โกรธเอง อย่าได้เอาความโกรธเพียงชั่วคราว แลกเปลี่ยนกับความรู้สึกดี ๆ ที่เขามีให้

เพราะต่อให้คนดีแค่ไหน เขาก็มีขีดจำกัดของเขาเหมือนกัน

ที่มา have2post