ในซอยบ้านจะมีหมาตัวหนึ่ง มันคงไม่ค่อยชอบขี้หน้าผมเท่าไหร่
ทุกครั้งที่ผมเดินผ่านหน้าบ้านมัน มันจะเห่า กระโจนใส่ประตูเหล็กอย่างบ้าคลั่ง ราวกับว่าผมเคยไปทำอะไรให้มัน
เวลาผมไปซื้อของหน้าปากซอย ผมเคยเล่าให้พ่อฟังว่า “ไม่กล้าไป กลัวหมา”
พ่อบอกผมว่า “ไม่ต้องกลัวหรอก หมาที่ดุที่สุด ให้ลูกชิ้นมันทุกวัน ๆ ซักวันมันก็จะเชื่องเอง”
นับแต่วันนั้น ผมเจียดเงิน 5 บาท ซื้อลูกชิ้น 1 ไม้ ผมกินสองลูก แบ่งหมา 2 ลูกทุกวัน
แรก ๆ มันแทบจะกระโดดกัดมือผมให้ได้ ถ้าไม่มีประตูเหล็ก ผมคงมือขาดไปแล้ว
วันเวลาผ่านไปไม่นาน มันไม่เห่าผมอีกเลย กระดิกหางรอผมทุกเย็น
วันหนึ่ง… เจ้าของบ้านปิดประตูไม่สนิท มันวิ่งกระดิกหางมาหาผม หยอกเล่นกับผมสนุกสนาน
ตั้งแต่วันนั้น เราเป็นเพื่อนกันและวิ่งเล่นกันมาโดยตลอด โตมาผมจึงนึกถึงคำพ่อสอน..
หมาที่ว่าดุ ๆ เราหยิบยื่นไมตรีให้ มอบความเป็นมิตรให้ “ดุแค่ไหนก็กลายเป็นเชื่อง”
แต่กับคน ต่อให้เราดีแค่ไหน จริงใจแค่ไหน เลี้ยงอาหารดีแค่ไหน ก็ยังหักหลังเราได้
ลูกชิ้นไม่กี่ไม้ ซื้อใจหมาได้ตลอดชีวิต กับคน.. ต่อให้เลี้ยงดีแค่ไหน ก็เชื่อใจไม่ได้จริง ๆ “หมาที่ว่าดุ ยังไม่น่ากลัวเท่าใจคน”