เมื่อตอนที่แม่เริ่มออกเดินทางบนโลกใบนี้ แม่ก็เป็นแค่เด็กผู้หญิงคนหนึ่ง
ผ่านคืนวัน มีความฝัน มีชีวิตเป็นของตัวเองเหมือนกับลูก
แม่เดินทางมาเจอความรัก มีชีวิตคู่ที่หวังจะสร้างเป็นครอบครัว
ผ่านวันที่ตื่นเต้นที่สุด คือวันที่รู้ว่า ในครรภ์ของแม่มีลูกอยู่ในนั้น
เป็นจุดเริ่มต้นของเวลากว่า 9 เดือน ที่แม่ต้องแบกน้ำหนักกว่า 10 กิโลกรัม
แม่เริ่มใช้ชีวิตอย่างระมัดระวังมากขึ้น แม่กลัวว่าลูกในท้องของแม่จะเป็นอันตราย
แล้ววันที่แม่เจ็บปวดแสนสาหัสก็มาถึง วันแรกที่แม่ได้เห็นหน้าลูก มันเต็มไปด้วยความสุข
แต่แม่ก็เจ็บปวด ชีวิตส่วนตัวของแม่ ไม่ใช่เรื่องสำคัญอีกต่อไป
ความฝันอาจถูกพักไปบ้าง แต่ก็เต็มใจ ข้าวของเครื่องใช้ลดลงเหลือเท่าที่จำเป็น
รูปร่างหน้าตาที่สวยงามของผู้หญิงคนหนึ่ง ไม่สำคัญเท่าลูกของแม่อีกแล้ว
“เรื่องอื่นๆ ของแม่ ช่างมันก่อนเถอะ” อนาคตของตัวเองที่แม่เคยคิดถึง
ถูกแทนที่ด้วยอนาคตของลูกจนหมดสิ้น ลูกจะปลอดภัยไหม ลูกจะเป็นเด็กดีหรือเปล่า
ลูกจะเรียนอะไร ลูกจะได้น้อยกว่าลูกคนอื่นไหม แม่พยายามทุกอย่างให้ลูกได้รับสิ่งที่ดีที่สุด
แม่เสกทุกอย่างให้เด็กน้อยของแม่เติบโตอย่างดี “เหนื่อยนะ แต่แม่จะสู้”
แล้วลูกก็เติบโต แม่เริ่มพบกับความห่างเหินของลูกที่เคยตัวเล็ก
แม่ไม่ได้เป็นเพื่อนเล่นที่ลูกเคยสนุกด้วยแล้ว แม่เห็นใบหน้าที่ลูกหงุดหงิดใส่มากขึ้น
ขณะเดียวกันก็เห็นรอยยิ้มที่แม่เคยได้รับ แต่ผู้รับกลายเป็นเพื่อนของลูก “น้อยใจ แต่ทำอะไรไม่ได้”
วันที่แม่โล่งใจอย่างที่สุดคือ วันที่ลูกเรียนจบ แม่ฝ่าฟันมามากมาย กว่าจะได้ปริญญาใบนี้มา
แม่คิดว่าหมดห่วงแล้ว ลูกเอ๋ย.. แต่ขณะที่แม่มองดูลูก ถ่ายรูปสนุกสนานกับเพื่อนบัณฑิต
แม่ก็รู้ตัวว่าแม่คิดผิดแล้ว ลูกจะได้งานที่ดีหรือเปล่า ลูกจะมีแฟนที่รักลูกเหมือนที่แม่รักไหม
เขาจะดูแลลูกอย่างที่แม่ทะนุถนอมหรือเปล่า ถ้าแม่ไม่อยู่แล้ว ลูกจะอยู่ต่อยังไง
“โตแค่ไหน แม่ก็เห็นภาพเด็กตัวน้อยๆ ของแม่เสมอ”
ลูกของแม่ ค่อยๆ ออกเดินทางใช้ชีวิตของตัวเอง ลูกมีครอบครัว มีลูก มีบทบาทเพิ่มขึ้น
จนบทบาทการเป็นลูกของแม่น้อยลงกว่าเดิม แม่รู้แล้วว่าถึงเวลาต้องปล่อยวาง
ลูกมีชีวิตของลูกแล้ว แต่แม่ไม่เคยวางได้เลย แม่ยังรักและห่วงลูกของแม่เสมอ “อย่าลืมแม่นะลูก”
แม่แก่ตัวลง พร้อมกับนับถอยหลังสู่การจากลา เป็นการเดินทางช่วงสุดท้ายที่ต้องเผชิญ
ร่างกายของแม่เริ่มเสื่อมถอย สองแขนที่อุ้มลูกมาหลายปี ยกอะไรมากไม่ได้แล้ว
สองขาที่เคยพาลูกไปไหนต่อไหน ต้องใช้ไม้เท้าพยุง วาจาที่เคยเป็นเสียงกล่อมลูก เริ่มพูดไม่รู้เรื่อง
สมองที่เคยใช้ช่วยลูกให้เติบโต เริ่มเลือนราง หัวใจที่เคยสู้ฝ่าฟันปัญหาให้ลูก เริ่มบีบตัวน้อยลง
“แม่เหมือนก้อนน้ำแข็ง ที่ตั้งอยู่กลางแดด”
วันนี้ระหว่างการเดินทางของชีวิต ลองมองไปยังหน้าแม่ของคุณให้เต็มตา
มองเข้าไปให้เห็นถึงการเดินทางที่ผ่านมาของแม่ วันนี้แม่เดินทางมาไกลมากแล้ว
ขอแค่อย่าลืมการเดินทางที่ผ่านมาของแม่ นี่เป็นการเดินทางของความรักที่วิเศษที่สุด
ขอบคุณแหล่งที่มา น่าอ่าน
