บ่ายวันหนึ่ง พ่อลูกนั่งอยู่บนม้าหินในสวนหน้าบ้าน พ่อนั่งข้างลูกชายที่กำลังอ่านหนังสือพิมพ์อยู่
จู่ๆ ก็มีนกกระจอกบินมาเกาะที่พุ่มไม้ พ่อถามว่า “นั่นอะไรน่ะ” ลูกชายเงยหน้าจากหนังสือพิมพ์
แล้วตอบว่า “นกกระจอกครับ” แล้วก็ก้มหน้าอ่านหนังสือพิมพ์ต่อไป
พ่อพยักหน้า แต่สายตาของพ่อ ยังคงมองดูนกกระจอกต่อไป…
ผ่านไปไม่กี่วินาที พ่อถามอีกว่า “นั่นอะไรน่ะ” ลูกชายเริ่มทำหน้าหงุดหงิด ก็นกกระจอกไงพ่อ
นกกระจอกบินไปเกาะพุ่มไม้อีกพุ่มหนึ่ง พ่อก็ถามอีกครั้งว่า “นั่นอะไรน่ะ”
ลูกชายเริ่มรำคาญ ตะคอกใส่พ่อ ก็บอกว่านกกระจอกไง นกกระจอก!
ผ่านไปสักพัก พ่อถามซ้ำอีกครั้ง นั่นอะไรน่ะ ครั้งนี้ลูกชายยืนขึ้น พร้อมกับปิดหนังสือพิมพ์วางบนโต๊ะ
ตะโกนเสียงดัง “ก็บอกว่านกกระจอก จะถามอีกกี่รอบ ตั้งใจฟังบ้างไหม”
พ่อลุกขึ้นยืน แล้วเดินเข้าไปในบ้าน ก่อนจะเดินออกมาอีกครั้ง พร้อมกับหนังสือเล่มหนึ่ง
พ่อยื่นให้ลูกชายอ่าน ลูกชายเปิดหนังสือออกมาดู ก็พบว่าเป็นไดอารี่ลายมือของพ่อ
“วันนี้ลูกชายของผมอายุ 3 ขวบแล้ว เรานั่งเล่นกันอยู่ในสวน มีนกกระจอกตัวหนึ่ง
บินมาตรงหน้าเราสองคน ลูกชายถามด้วยคำถามซ้ำๆ กว่า 21 ครั้งว่า มันคืออะไรครับพ่อ
ผมตอบลูกไปทั้ง 21 ครั้งว่า นกกระจอกครับลูก ทุกครั้งที่เขาถาม ผมจะกอดเขาทุกครั้ง
โดยที่ผมไม่รู้สึกเบื่อ หรือรำคาญเลย กลับรู้สึกว่าลูกช่างน่ารักไร้เดียงสาเสียจริง”
เมื่อเห็นว่าลูกอ่านจบแล้ว พ่อก็ยิ้มให้กับลูกชาย ตอนนี้ใบหน้าของเขามีแต่น้ำตาที่ไหลอาบแก้ม
เขาโผกอดผู้เป็นพ่อ รู้สึกโกรธตัวเองที่พูดกับพ่อแบบนั้น แค่คำถามซ้ำกันเพียงสี่ครั้ง
เขาก็รำคาญพ่อได้มากขนาดนี้ เทียบไม่ได้เลยกับสิ่งที่พ่อตอบคำถามลูกเป็นสิบเป็นร้อยครั้ง
ความรักที่พ่อแม่มอบให้ เป็นความรักบริสุทธิ์ไม่มีเงื่อนไข
แต่น่าเศร้าที่ลูกบางคน กลับตอบแทนความรักของพ่อแม่เช่นนี้
เชื่อว่าหลายคน อาจจะเคยหงุดหงิดรำคาญ กับคำถามของพ่อแม่ที่ถามซ้ำไปซ้ำมา
ท่านไม่ได้จงใจให้เรารำคาญหรอก ท่านแก่ขึ้น ชราขึ้น ก็เป็นปกติที่จะหลงลืม
ขอให้ใช้ความอดทน พูดคุยกับท่านดีๆ เท่านั้นท่านก็มีความสุขมากแล้ว
เราไม่รู้หรอกว่าท่านจะอยู่กับเราได้นานแค่ไหน จงใช้เวลาทุกวินาทีอย่างมีค่า
เพื่อเก็บเกี่ยวความทรงจำดีๆ ไว้ให้มากที่สุด จะได้ไม่นึกเสียใจภายหลัง
