นายเทา ชื่อจริง “บรรเทา” เรียนจบนิติศาสตร์จากมหาวิทยาชื่อดัง
ปัจจุบัน นายเทาประกอบอาชีพทนายความตามชนบท เป็นคนธรรมดาคนหนึ่งในต่างจังหวัด
นานๆ จะมีโอกาสเข้ากรุงเทพครั้งหนึ่ง หลังจากเรียนจบมาหลายสิบปี ก็ไม่ได้พบเพื่อนๆ รุ่นเดียวกันอีกเลย
มีอยู่วันหนึ่ง เจ้าหน้าที่ระดับสูงจากตัวอำเภอ มาจัดอบรมเจ้าหน้าที่ในหมู่บ้าน
นายบรรเทาจึงไปร่วมประชุมที่ศาลากลางของหมู่บ้าน โดยมีนายอำเภอเดินทางมาเป็นประธาน
ขณะที่พูด นายอำเภอก็เมียงมองมาที่นายบรรเทาบ่อยๆ
กระทั่งการอบรมจบลง นายอำเภอจึงให้คนมาตามนายบรรเทาไปพบ
นายอำเภอถามว่า “คุณชื่อบรรเทา จอดนอก ใช่ไหม?”
นายเทาบอกว่า “ใช่ครับ ท่านรู้จักชื่อผมได้ยังไง?”
นายอำเภอได้ยินดังนั้น จึงทักขึ้นว่า “ไอ้เทา..มึงจำกูไม่ได้รึ กูไอ้คง ที่ลอกการบ้านมึงบ่อยๆ สมัยเรียนมหาวิทยาลัยไง”
บรรเทาบอกว่า “ผมก็รู้สึกคุ้นๆ กับชื่อท่าน ก็เพิ่งนึกได้ตอนที่ท่านลอกการบ้านนี่ล่ะครับ”
นายอำเภอบอก “ตอนมึงอยู่กับกู ก็พูดธรรมดาเถอะว่ะ กูกับมึงเป็นเพื่อนกัน”
หลังจากนั้นหนึ่งเดือน นายอำเภอก็มาชวนเทาไปงานเลี้ยงรุ่นที่มหาวิทยาลัย
นายบรรเทาไปร่วมงานก็ได้เจอเพื่อเก่าๆ มากมาย ต่างคนต่างคุยกันถึงสารทุกข์สุขดิบต่างๆ นานา
ซึ่งเพื่อนๆ ส่วนใหญ่ก็มียศตำแหน่งสูงๆ ทั้งนั้น มีบางคนยังทำงานเป็นลูกจ้าง
ซึ่งก็ไม่ได้รับความสนใจมากมาย นอกจากคนที่เป็นผู้ว่า นายพลตำรวจ-ทหาร นายอำเภอ หรือข้าราชการอื่นๆ
บรรเทาและเพื่อนๆ สามสี่คนก็คุยกันอีกกลุ่มหนึ่ง ต่างก็มีความสุขกันดี จนงานเลิก ต่างคนต่างเดินทางกลับบ้าน
หลายเดือนผ่านไป จนกระทั่งครบปีหนึ่ง นายอำเภอก็ย้ายไปที่อำเภออื่น
แต่ก็ไม่ลืมที่จะนัดหมายนายเทา ให้เดินทางไปร่วมงานเลี้ยงรุ่นอีก
งานเลี้ยงรุ่นปีนี้ บรรเทาก็มาถึงสถานที่จัดงาน “เทา” เดินเข้าไปในงาน ได้ยินโฆษกประกาศต้อนรับ
“ท่านผู้ว่าราชการจังหวัด ท่านนายพล นายอำเภอ และข้าราชการชั้นผู้ใหญ่ ต่างประกาศแสดงตนแบบออกหน้าออกตา”
บรรเทายืนงงสงสัยว่ามาถูกงานไหมนี่ เนื่องจากว่าไม่ได้ยินเสียงประกาศเหมือนงานเลี้ยงรุ่นเลย
บรรเทาได้แต่ครุ่นคิดว่า ตัวเองมางานเลี้ยงรุ่น หรือมางานเลี้ยงฉลองตำแหน่งกันแน่
ครุ่นคิดอยู่ในใจสักพัก นายบรรเทาจึงเดินออกมาจากงานเลี้ยง แล้วขึ้นรถกลับบ้าน เพราะไม่มีงานเลี้ยงรุ่น
นี่มันงานเลี้ยงเจ้านายเท่านั้น และหลายๆ คนที่ไม่มียศศักดิ์อะไร ก็ค่อยๆ ทยอยเดินออกจากงานไป
บรรเทาบอก “เราไม่มีตำแหน่ง เลยไม่มีที่ว่างของคำว่าเพื่อน ซึ่งเลือนหายไปตามกาลเวลา”
ขอฝากทุกท่านไว้ว่า ที่ข้าน้อยจะไปร่วมเลี้ยงรุ่นในโอกาสต่อไป เป็นงานเลี้ยงรุ่นของเพื่อนจริงๆ
ไม่ใช่งานเลี้ยงตำแหน่งของท่านทั้งหลาย ดังเรื่องราวของ “บรรเทา” ที่เล่าให้ทุกท่านได้ฟังแล้ว
เพราะนี่คือเรื่องจริงที่เกิดขึ้นในสังคม “แต่งานเลี้ยงพวกเรา” ขอให้มีเพียงเพื่อน
เนื่องจากเริ่มเห็นอาการแล้วนะครับ เช่น เรียกกันว่าท่านฯ ท่าน ดร. ท่าน สส. ท่าน ผอ.
คิดถึงหัวอก คนที่ไม่มีตำแหน่งทางสังคม หรือทางราชการบ้างครับ
ฉะนั้นงานเลี้ยงรุ่น ควรถอดหัวโขนออกให้หมด แล้วงานเลี้ยงรุ่นของท่าน จะมี “เพื่อน” มาร่วมงานมากขึ้น
