ยามเล็ก..พึ่งพาพ่อแม่ เรียกว่า “ได้รับการเลี้ยงดู”
ยามโต..ยังพึ่งพาพ่อแม่ เรียกว่า “ชาวเกาะ”
พึ่งพาตัวเองได้ จึงชื่อว่า..เป็นผู้ใหญ่
พึ่งพาตัวเองได้ จึงยิ้มได้..อย่างภูมิใจ
หากมีทรัพย์สินไม่มาก ต้องรู้จัก..หา
หากไม่มีบ้าน ไม่มีรถ ต้องรู้จัก..สร้าง
หากเหนื่อยและท้อ ต้องรู้จัก..พัก
หากทุกข์แล้วร้องไห้ ต้องรู้จัก..ลุก
หากแค้นเคืองสิ่งใด ต้องรู้จัก..ลืม
คนอื่นให้คุณได้ ก็แค่ต้นกล้าและเมล็ดพันธุ์
คุณต้องลงมือปลูกเอง จึงจะได้รับต้นไม้และร่มเงา
ยามอับจน..อย่ากล่าวโทษที่คนอื่นไม่อุ้มชู
ยามวิกฤติ..อย่าคับแค้นที่คนอื่นไม่ค้ำจุน
หากคุณแข็งแกร่ง ปัญหาที่เจอก็คือแรงส่ง
หากคุณกล้าหาญ วิกฤติที่เจอก็คือโอกาส
ยึดในอัตตา อาจนำพาให้ตนหลงทาง
ยึดในผู้อื่น อาจทำให้หมดความเป็นตัวของตัวเอง
พึ่งพาตัวเองได้ ทุกสิ่งย่อมเป็นของคุณ เชื่อมั่นตัวเองและเข้มแข็งไว้นะ
พึ่งพาตัวเองได้ นั่นคือคนจริง แม้ไร้เสียงปรบมือจากผู้คน แต่ตัวคุณย่อมภูมิใจ
เปรียบได้กับนกที่เกาะอยู่บนกิ่งไม้ มันไม่เคยเกรงกลัว หรือกังวลว่ากิ่งไม้จะหัก
ใช่ว่าเจ้านกจะไว้ใจกิ่งไม้ แต่เจ้านกมั่นใจ ในปีกของตัวเองต่างหาก
วันนี้ทำเรื่องที่คนอื่นไม่ยอมทำ พรุ่งนี้จะได้สามารถทำในสิ่งที่คนอื่น..ทำไม่เป็น
ขอขอบคุณ G a n g b e a u t y
