ชีวิตคนเรา ก็เหมือนกับการเดินทางโดยสารด้วยรถไฟ มีสถานีต่างๆ มากมาย
มีการเปลี่ยนเส้นทาง มีผู้คนพลุกพล่าน แม้กระทั่ง มีอุบัติเหตุเกิดขึ้นได้ทุกเวลา
เราขึ้นรถไฟขบวนนี้ ตอนถือกำเนิด พ่อและแม่ “คือคนที่ตีตั๋วให้เรา”
เราเชื่อว่า..ท่านจะเดินทางด้วยรถไฟขบวนนี้กับเราตลอดไป
แต่แล้ว ณ สถานีใด สถานีหนึ่ง ท่านทั้งสองก็ต้องลงรถจากไป ปล่อยให้เราเดินทางต่อตามลำพัง
วันเวลาผ่านไป.. มีผู้โดยสารคนอื่นๆ ขึ้นรถมาเรื่อยๆ หลายคนเป็นคนที่เรารักและผูกพัน
เป็นพี่ เป็นน้อง เป็นเพื่อน เป็นลูก เป็นหลาน และเป็นที่รักของเรา
หลายคนลงรถไปกลางทาง ทิ้งไว้เพียงความทรงจำ ความอ้างว้าง และความคิดถึง
หลายคนจากไปอย่างที่เราไม่ทันได้สังเกตด้วยซ้ำ ว่าเขาลุกจากที่นั่ง และลงรถไฟไปแล้ว
การเดินทางโดยรถไฟขบวนนี้ จึงมีทั้งความรื่นรมย์ ความโศกเศร้า ความมหัศจรรย์
ความสมหวัง คำทักทาย คำอำลา และคำอวยพร ขอให้ทุกคน “โชคดี”
การเดินทางที่ดีที่สุด คือการได้ช่วยเหลือ ได้รัก ได้สร้างความสัมพันธ์อันดี กับเพื่อนผู้โดยสารทุกคน
จงแน่ใจว่า เราได้ให้สิ่งที่ดีที่สุด เพื่อให้การเดินทางของพวกเขา มีความราบรื่นและสะดวกสบาย
ความน่าพิศวงของการเดินทางอันวิเศษนี้คือ ตัวเราเองก็ไม่รู้ล่วงหน้า ว่าเราจะต้องลงจากรถไฟที่สถานีไหน..
ฉะนั้น เราต้องใช้ชีวิตให้ยอดเยี่ยมที่สุด ปรับปรุงตัวเอง รู้จักลืม รู้จักอภัย มอบสิ่งที่ดีที่สุดให้แก่คนรอบข้าง
ที่เราต้องทำอย่างนี้ เพราะเมื่อถึงเวลาที่เราต้องลุกจากที่นั่ง เพื่อลงจากรถไฟไป
เราจะได้ทิ้งความทรงจำที่สวยงาม ไว้ให้ผู้คนที่ต้องเดินทางโดยสาร “รถไฟสายชีวิต” ขบวนนี้ต่อไป
ขอบคุณที่มาเป็นผู้โดยสารคนหนึ่งในขบวนรถไฟสายชีวิต ขอบคุณที่มาติดตามอ่านข้อคิดดีๆ
ขอให้ผู้ร่วมทางทุกท่าน พบพานแต่ความรื่นรมย์ ในการเดินทางบนรถไฟสายชีวิต
เรารู้สึกยินดีที่ในช่วงเวลาหนึ่ง ณ สถานีใด สถานีหนึ่ง เรามีโอกาสได้เดินทางร่วมกัน ขอบคุณนะ
ขอบคุณที่มาจาก Thankyou, Chonburi
